امروزه احتمال اینکه از دست‌های خود برای تایپ کردن یا کار کردن با صفحه‌ی گوشی‌مان استفاده کنیم بسیار بیشتر است تا از همان دست‌ها برای نوشتن با مداد و خودکار استفاده کنیم. شاید بی‌اهمیت به نظر برسد اما در این فرآیند ما مهارت‌های شناختی، تجربه‌ی حسی و ارتباط‌مان با تاریخ را به خطر انداختیم.
در آینده‌ خودتان را که در دفتر کنگره، پنتاگون یا کاخ سفید را تصور کنید، وسیله‌ای را می‌بینید که مصداق بارز عمل‌گرایی کارآمد و نشان از ماهیت غیرعاطفی بوروکراسی آمریکایی خواهد بود و قلم هوشمند نام دارد. قلم هوشمند وسیله‌ای است که امضای شخص را ذخیره می‌کند و در صورت نیاز با استفاده از بازوی مکانیکی، که خودکاری واقعی را نگه داشته، امضا را تکرار می‌کند.

مانند بسیاری از فناوری‌هایی که به دنیا معرفی می‌شوند مردم دیدگاه‌های ضدونقیضی نسبت به این امضاکننده‌ی رباتیک ابتدایی دارند. امضاها برای ما بار معنایی دارند، خصوصاً زمانی که امضاکننده‌ی آن شخص سرشناسی باشد. در دوران ریاست جمهوری جورج بوش، خبرنگاران افشا کردند که وزیر دفاع وقت، دونالد رامسفلد، برای امضای نامه‌های تسلیت که برای خانواده‌های سربازان کشته‌شده ارسال شده بود، از قلم هوشمند استفاده کرده که از سمت مردم موجی از خشم به دنبال داشت.

طرفداران باب دیلن، خواننده‌ی مشهور، وقتی متوجه شدند که نسخه‌های محدود کتابش با نام «فلسفه موسیقی مدرن» (The Philosophy of Modern Song)، با قیمت ششصد دلار و با گواهی رسمی امضای شخصی باب دیلن، در واقع با قلم هوشمند امضا شده، خشمگین شدند. دیلن با انتشار بیانیه‌ای در صفحه‌ی فیس‌بوک خود منتشر کرد و در آن نوشت: «با نزدیک شدن به ضرب‌الاجل‌های قراردادیْ پیشنهاد استفاده از قلم هوشمند به من داده شد و به من اطمینان دادند که از این دست کارها همیشه در دنیای هنر و ادبیات انجام می‌شود و معمول است.» و در نهایت جمع‌بندی کرد: «استفاده از این دستگاه اشتباه بوده و می‌خواهم هر چه سریع‌تر آن را جبران کنم.»